HUZURSUZ ODALAR (DUYULMAYAN ÇIĞLIKLAR)

Efendimiz (s.a.v) buyurdular ki;

“Anne-baba, Cennet’in orta kapısıdır. Artık sen o kapıyı ister zayi et, ister muhafaza et.” (Tirmizî, Birr, 3)

Buz gibi odalarla dolu kocaman binalar diktiler ülkeme. İçine ömürlerinin son demlerinde olan anneleri, babaları doldurdular. Adına huzur evi dediler. Oysa huzur hiç uğramadı oraya. Eskiden yaşlılarımızı kapatmazdık başka yerlere. Onların yüzü suyu hürmetine belalar def oluyor der, onları nimet bilirdik. Boyunlarını bükük bırakmazdık.

Dışardan huzurlu gibi görünen, bu sessiz sakin binalarda, ne fırtınalar kopuyor kimbilir. Kaç anne anlatmak, haykırmak istedi duygularını, kaç anne yazmak istedi bilinmez. O annelerin adına yazdım bu satırları. Bu mektup huzursuz odalardaki yüreği yorgun annelerin sessiz çığlıklarıdır….

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Takvime baktım da 5 sene olmuş buraya geleli. Nasıl geçti o 5 sene bir de bana sor. Çok bakmıyorum takvimlere. İçim sıkılıyor, zaman geçmiyor. Eskiden su gibi akıp geçiyor zaman derdim. Şimdi öyle düşünmüyorum. Demek insan mutluyken çabuk geçermiş zaman. Hapishanedekileri şimdi daha iyi anlıyorum. Beni buraya bıraktığın gün anneler günüydü hatırlıyor musun? O günden beri anneler günü denen gün benim için daha da bir anlamsızlaştı. Her sene bugün anne olmak ayrı bir acı veriyor bana…

Sen küçük bir çocuktun daha. Hiç bir yere bırakmazdım ben seni, öyle savunmasız, öyle masumdun ki, kimselere güvenip yollamazdım. Yanımdan hiç ayırmazdım. Şimdi beni nasıl olupta tanımadığın insanlara teslim ettiğini düşünüyorum. Gözden çıkarılmış eski bir eşya gibi hissediyorum kendimi. Yıpranmış, işe yaramaz. Kırgınlık mı? Belki, kırgınım biraz…

Geçen gün eski komşumuz Mevlüde teyzenin kızı Şükran geldi. Yolda görmüş seni. “Neden bıraktın anneni” diye sormuş sana. “Kendisi istedi” demişsin. “Maaşıda var bakıyorlar, yeri sıcak, her işi görülüyor içim rahat” demişsin. Kendim istemiştim evet, bazen naz yapma kabilinden ” Yaşlanınca huzurevine gönderin beni, kimseye yük olmak istemem” derdim. Ama içten içe hiç konduramazdım bu durumu, ne kendime, ne sana. “Bırakmaz beni bir yere” derdim. Tıpkı küçükken benim seni bırakmadığım gibi, beni hiç bırakmazsın sanırdım.

Yaramaz bir çocuktun sen. Yerinde duramayan serseri bir mayın gibiydin.Kaç kez ısırdım dudaklarımı sana bağırmamak için, kaç kez sıktım yumruğumu vurmayayım diye. Ama hiç vurmadım sana, hiç kırmadım kalbini… Komşulardan biri sana “çok yaramaz” dedi diye aylarca onun yüzüne bakmamıştım. Kimse laf söylemesin, incitmesin isterdim. Tahammül edemezdim sana dikilen sert bir bakışa bile…
Geçen gün bana “bunak kadın” dedi bakıcının biri. Hasta bezini lavaboda unutmuşum. Arada oluyor tutamıyorum diye vermişlerdi. Diğerleride duydu ya, nasıl utandım bir bilsen… Daha ne laflar söylüyorlarda dilim varmıyor söylemeye. Kırar mıyım, incitir miyim diye kim düşünüyor ki? Çok hassastım eskiden bilirsin, çabuk alınırdım. Hem benden titizi mi vardı? Kimselerin işini beğenmezdim. Şimdi yemek yerken bile yoruluyorum,üstüme döküyorum. Bazen yatarak kılıyorum namazlarımı. Secdeye başımı koyup uzun uzun öylece kalmayı ne çok özledim…

Yaşlansam da geleceğe dair umutlar besliyordum buraya gelmeden evvel. Evladımı büyüttüm nasıl olsa, artık yorgunluklar biter, ben rahat otururum torunlarımı severim, sen sorarsın “anne ilacını getireyim mi, bir şeye ihtiyacın var mı?” diye. arkama yastık koyarsın, kesemediğim tırnaklarımı sen kesersin sanıyordum. Şimdi çoğu kez tırnaklarımı keserken kanattıklarını bilmezsin tabi…

Gerçi benden daha beterleride var burada. Emine Bacı vardı mesela. Köyden gelmişti. Bir ay kadar oldu öleli. Bir sene evvelde Alzheimer hastası olan kocası ölmüştü. Çok çekti zavallı. Üç oğlu varmış Emine Bacı’nın. Aslan gibiymiş hepsi. Ben görmedim, gelmezlerdi hiç. Üç adam bir anayı sığdıramamışlar evlerine. Bağ bahçe gezmeye alışmış kadın. Hiç oturup kalmamış yerinde. Burada nasıl zorlandı, neler çekti Allah biliyor. Her yaz köyüne gidecek diye umut ederdi. Haber göndermiş oğlu, “Annemin ancak ölüsü çıkar oradan” demiş. Köylülerden çıkarıp bakmak isteyenler olmuş, ona da izin vermemişler. Bir keresinde pencereden atlamaya kalktı da zor tuttu bakıcılar. En son oğlu bayramlık göndermişti, “zıkkım olsun ondan gelen” dedi, giymedi elbiseyi. Hiç oğlum, yavrum demedi. “Köyüm” dedi, “evim” dedi durdu gariban. Bir sabah yatağında ölü buldular. Ölümü bile yalnız oldu Emine Bacı’nın.(*) Ooof off hangisini anlatsam, daha neler var neler…

Şu bakıcı kadını sevemedim bir türlü. Sanki özel olarak seçmişler. Bu kadar mı merhametsiz olur bir insan ? Hiç mi gülmez yüzü ya hu? Her gün odaya gelince burnunu tutuyor. Pis kokuyormuş. Pencereyi sonuna kadar açıyor. Mutlaka yarım saat açık tutuyor. Çok üşüyorum. Zaten parmaklarımda da can kalmamış sanki, kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi…

Hatırlar mısın ilkokula gittiğin o yılları. Kışın kuzine sobayı yakardım. Sen gelmeden yemeği hazır eder, sobanın üzerine koyardım. Sen seviyorsun diye sobanın fırınında bir kaç tane küçük patatesi pişirirdim muhakkak. Okuldan gelir gelmez sobanın yanına koşardın. İlk işin tencereye bakmak olurdu. Genelde sevdiğin yemekleri yapardım. Ellerin üşümüş diye avuçlarımın içine ellerini alır ısıtırdım, öperdim öperdim…

Sık sık uğrarım demiştin. Tam 8 ay olmuş uğramayalı. İşlerin yoğunmuş, zamanın yokmuş. Torunlarımda sormuyorlar demek. Yeni eve taşınmışsın aldım haberini. Arkadaşın Zehra söyledi. Vefalı kızdır, arada geliyor sağolsun. Annesi de babası da yanında vefat etmiş. Hiç bırakmamış bir yere, yanından ayırmamış. İmrenmedim desem yalan söylerim… “Evi çok büyük” dedi. Kocaman odaları, geniş bir balkonu varmış evinin. Yeni mobilyalar almışsın, eskileri elden çıkarmışsın.Tıpkı beni çıkardığın gibi… Herşeyi sığdırdın da evine, bir beni sığdıramadın a kuzum. Hadi onu da geçtim. Bir kere “Anne gel evimi gör, bir kaç gün kal” bile demedin… Zehra’ya “Anneler gününde görmeye gideceğim” demişsin… Ben anneler gününü hiç beklemiyorum biliyor musun? Anne olmak acı verir mi insana? O gün bana acı veriyor yavrum. Artık kendimi bir anne gibi hissedemediğim için belkide… Bir evlat bir torun sevemezsen, çevrende anne diyen olmazsa sana, ne anlamı var anne olmanın?

Ölene imrenilir mi hiç? İmreniyorum işte. Kimin öldüğünü duysam “darısı başıma” diyorum. Hayaller umutlar, mutlu zamanlarmış insanı ayakta tutan. Onlar yoksa yaşamak zulüm olurmuş meğer…

Kim icat etmiş bu huzursuz evleri? Rahat yüzü görmesin deyip her gün beddua ediyorum. Huzur eviymiş. Hergün ölüp ölüp diriliyorum bu huzursuz odada. Hiç tanımadığım, mizacımın uymadığı insanlarla yatıp kalkıyorum. Hiç bir şey bana ait değil. Söz hakkım yok, elbiselerim bile benim değil sanki. “Allahım al emanetini ne olur, bu yükü taşıyamıyorum…”

Bu huzursuz evleri icat edenler mi çıkarmış anneler günü denen yalancı günü? İnsanlar yaşlı annelerini bu evlere kapatsın da sonra anneler günü olunca ziyaret etsinler diye öyle mi?

Bak yine geldi o uğursuz gün. Zehra geleceğini söylemişti. Gelsen de bir, gelmesen de artık. Ben anneler gününü hiç sevemedim biliyor musun? Dünyalara sığmayan anne yüreğim huzursuz bir odaya hapsedildi. Ne sevmenin, ne anneliğimin bir anlamı yok artık… Çok üşüyorum. Hem parmaklarımda da can kalmamış sanki, kolay kolay ısınmıyor eskisi gibi…

Cahide Sultan

(*) Yazıda geçen Emine Bacı bizim köyde yaşayıp geçtiğimiz yıllarda vefat eden bir teyzemizdir. Olay tamamen gerçektir. Dünya tatlısı Emine bacı ve Remzi Dayı’yı rahmetle yad ediyorum.

15 Ocak 2015 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın

“SABAH KAHVALTILARI VE AKŞAM YEMEKLERİ”

Bir kafeterya işletmecisi dostum ile sohbet ediyorduk. “İşler nasıl?” diye sordum. Tebessüm etti, “Aile içinde sorunlar arttıkça, bizim işler iyiye gider.” dedi.

Şaşırdım. “Nasıl yani?” dedim.

“Bizim en bereketli saatlerimiz, sabah 7 ile 9 arasıdır. Bu saatlerde kazandın kazandın, sonra akşama kadar tek tük uğraşır durursun müşteri ile.” dedi.

“İyi de bunun aile içi sorunlarla ne ilgisi var?” diye sordum.

“Hocam, ailesinde sabah kahvaltısı olmayanların ilk uğrak yeri kafeterya ve pastanelerdir.” dedi ve devam etti: “Sabah işe gidenler, okul için evden çıkanlar sabah kahvaltı yapmamışlarsa önce pastanelere uğrar, bir-iki poğaça, sandviç alır, yollarına öyle devam ederler. Ama aile içinde bir düzen varsa, sabah uğramaları azalır.”

Hiç böyle düşünmemiştim…

Benim şaşkınlığım artarken o konuşmaya devam etti: “Ha, aile içinde iyi bir iletişim, keyifli bir yaşam varsa, bu sefer de akşam saatlerinde dolar buraları. İnsanlar sevdikleriyle, eşi, çocukları ile gelirler otururlar. Ancak bu bize çok kazandırmaz. Çünkü buraya keyifli gelenler, birbirleri ile sohbet etmekten yiyip içmeyi unuturlar. Yediklerine değil, birbirlerine odaklanırlar. Bir bardak limonata ve bir dilim kek ile saatlerce sohbet ederler. Ne yalan söyleyeyim, para kazanamasak da, insanları böyle keyifli görmek benim çok hoşuma gidiyor.”

Bir toplumda aile mutluluk düzeyinin ölçülmesi için pastane kullanım alışkanlığına bakılabileceği hiç aklıma gelmezdi.

Evet, doğru bir gözlem.

Zira aileyi aile yapan en temel iki etkenden biridir sabah kahvaltıları. Bir diğeri de akşam yemekleridir.

Sabah kahvaltısı aile içi “düzenin”,  akşam yemeği “aidiyet bilincinin” göstergesidir.

Eğer bir aile içinde duygusal tükenmişlik yaşanıyor, günlük yaşam döngüsü bozuluyorsa ilk aksayan yer sabah kahvaltılarıdır.

Gece geç saatlere kadar oturmalar, uzun uzun televizyon seyretmeler, bitmek bilmez internet gezintileri günlük yaşam döngüsünü aksatır. Hâlbuki bir anne babanın, eşine ve çocuğuna yetebilmesi için istirahat etmiş bir vücuda ihtiyacı vardır. Fiziksel olarak dinlenememiş bir baba çocuğuna tahammülsüz olur. Yeterince istirahat edememiş bir anne çocuğunun ihtiyaçlarını “vaktinde ve yeterince” karşılamakta zorluk çeker.

Sabah kahvaltı yapmadan çocuğun okula, eşin işe gitmesi, kişiyi hırçınlaştırır, öğrenme kalitesini düşürür, duygusal bağları zayıflatır…

Hâlbuki sabahın ilk saatlerinde ailecek bir masada oturmak, ilk dakikaları birlikte geçirmek… Birbirleri ile vedalaşırken, akşam yeniden buluşma temennisinde bulunmak, aile bağlarını kuvvetlendirir. Günün kaliteli geçmesine neden olur.

Kahvaltılar aile içindeki “düzenin” ele vericisi olduğu gibi, akşam yemekleri de aile üyelerinin birbirlerine “bağlılıklarının”, aidiyet duygularının habercisidir.

Pedagojide akşam yemekleri bir karın doyurma eylemi değil, aile üyelerinin birbirleri ile duygusal bağlarını kuvvetlendirdiği fırsat zamanlarıdır. Bundandır ki akşam yemekleri “ye de hemen kalk” denilerek geçiştirilebilecek bir iş değil, dakikalar süren, sohbet edilen, günün özetinin çıkartıldığı, bir sohbet saatidir.

Eğer bir ebeveyn, aile yaşam kalitesini artırmak, daha keyifli bir aile ortamı oluşturmak istiyorsa, sabah kahvaltıları ve akşam yemeklerini düzene koymakla işe başlamalıdır.

Yoksa güne poğaça kuyruğunda başlamak, hiç de iyi bir başlangıç değildir.

Pedagog /Adem Güneş

25 Kasım 2014 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın

"SABAH KAHVALTILARI VE AKŞAM YEMEKLERİ"

Bir kafeterya işletmecisi dostum ile sohbet ediyorduk. “İşler nasıl?” diye sordum. Tebessüm etti, “Aile içinde sorunlar arttıkça, bizim işler iyiye gider.” dedi.

Şaşırdım. “Nasıl yani?” dedim.

“Bizim en bereketli saatlerimiz, sabah 7 ile 9 arasıdır. Bu saatlerde kazandın kazandın, sonra akşama kadar tek tük uğraşır durursun müşteri ile.” dedi.

“İyi de bunun aile içi sorunlarla ne ilgisi var?” diye sordum.

“Hocam, ailesinde sabah kahvaltısı olmayanların ilk uğrak yeri kafeterya ve pastanelerdir.” dedi ve devam etti: “Sabah işe gidenler, okul için evden çıkanlar sabah kahvaltı yapmamışlarsa önce pastanelere uğrar, bir-iki poğaça, sandviç alır, yollarına öyle devam ederler. Ama aile içinde bir düzen varsa, sabah uğramaları azalır.”

Hiç böyle düşünmemiştim…

Benim şaşkınlığım artarken o konuşmaya devam etti: “Ha, aile içinde iyi bir iletişim, keyifli bir yaşam varsa, bu sefer de akşam saatlerinde dolar buraları. İnsanlar sevdikleriyle, eşi, çocukları ile gelirler otururlar. Ancak bu bize çok kazandırmaz. Çünkü buraya keyifli gelenler, birbirleri ile sohbet etmekten yiyip içmeyi unuturlar. Yediklerine değil, birbirlerine odaklanırlar. Bir bardak limonata ve bir dilim kek ile saatlerce sohbet ederler. Ne yalan söyleyeyim, para kazanamasak da, insanları böyle keyifli görmek benim çok hoşuma gidiyor.”

Bir toplumda aile mutluluk düzeyinin ölçülmesi için pastane kullanım alışkanlığına bakılabileceği hiç aklıma gelmezdi.

Evet, doğru bir gözlem.

Zira aileyi aile yapan en temel iki etkenden biridir sabah kahvaltıları. Bir diğeri de akşam yemekleridir.

Sabah kahvaltısı aile içi “düzenin”,  akşam yemeği “aidiyet bilincinin” göstergesidir.

Eğer bir aile içinde duygusal tükenmişlik yaşanıyor, günlük yaşam döngüsü bozuluyorsa ilk aksayan yer sabah kahvaltılarıdır.

Gece geç saatlere kadar oturmalar, uzun uzun televizyon seyretmeler, bitmek bilmez internet gezintileri günlük yaşam döngüsünü aksatır. Hâlbuki bir anne babanın, eşine ve çocuğuna yetebilmesi için istirahat etmiş bir vücuda ihtiyacı vardır. Fiziksel olarak dinlenememiş bir baba çocuğuna tahammülsüz olur. Yeterince istirahat edememiş bir anne çocuğunun ihtiyaçlarını “vaktinde ve yeterince” karşılamakta zorluk çeker.

Sabah kahvaltı yapmadan çocuğun okula, eşin işe gitmesi, kişiyi hırçınlaştırır, öğrenme kalitesini düşürür, duygusal bağları zayıflatır…

Hâlbuki sabahın ilk saatlerinde ailecek bir masada oturmak, ilk dakikaları birlikte geçirmek… Birbirleri ile vedalaşırken, akşam yeniden buluşma temennisinde bulunmak, aile bağlarını kuvvetlendirir. Günün kaliteli geçmesine neden olur.

Kahvaltılar aile içindeki “düzenin” ele vericisi olduğu gibi, akşam yemekleri de aile üyelerinin birbirlerine “bağlılıklarının”, aidiyet duygularının habercisidir.

Pedagojide akşam yemekleri bir karın doyurma eylemi değil, aile üyelerinin birbirleri ile duygusal bağlarını kuvvetlendirdiği fırsat zamanlarıdır. Bundandır ki akşam yemekleri “ye de hemen kalk” denilerek geçiştirilebilecek bir iş değil, dakikalar süren, sohbet edilen, günün özetinin çıkartıldığı, bir sohbet saatidir.

Eğer bir ebeveyn, aile yaşam kalitesini artırmak, daha keyifli bir aile ortamı oluşturmak istiyorsa, sabah kahvaltıları ve akşam yemeklerini düzene koymakla işe başlamalıdır.

Yoksa güne poğaça kuyruğunda başlamak, hiç de iyi bir başlangıç değildir.

Pedagog /Adem Güneş

25 Kasım 2014 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın

ANNEM VE MARİA (Montesorri) Teyze

Selamların en güzeliyle..

Efendim, bendeniz bugünkü yazımda muhterem validem ile Maria (montessori) teyze arasındaki fikir akrabalığını ele almak istiyorum..

Bildiğiniz üzere Maria teyze; 1870-1952 yılları arasında yaşamış İtalyan bir çocuk eğitimcisidir. “Kendim yapabilmem için bana yardım et” fikri, onun eğitiminin en genel özeti niteliğindedir. Maria teyzeye göre her çocuk özeldir. Böylece her çocuğun zekası ve o zekaya hitap eden eğitim şekli/modeli de ona özgü olmalıdır. Maria teyze, başarının tek bir alana hapsedilmediği, her çocuğa özel başarı olanakları sağlayan, karakter ve kişilik yapısını bozmadan onu geliştirmeyi hedefleyen bir eğitim sisteminin kurucusu ve savunucusu olmuştur.

Gel gelelim benim anneme..

Annem tam bir Anadolu kadınıydı.. Hani şu şalvarı, örtüsü olan, örtüsünün bir ucuyla yüzünü erkeklerden gizleyen kadınlardan.. Dışarıda yürürken neredeyse hiç konuşmayan, asla gülmeyen, kaşlarını çatmasından dolayı sürekli “Acaba bir şeye mi kızdı?” gerginliğini üzerimden atamadığım annem..

O zamanlar annelik; annenin çocuklarına ne kadar kol-kanat gerdiğiyle ilintili bir şeymiş.. Ve bir de bir kadının ne kadar çok çocuğu varsa o kadar çok “ana” oluyormuş.. Annem her iki açıdan da tam bir anaydı, 11 doğum yapmıştı, birkaçı vefat etse de kardeşlerimizin, hala çok çocuklu bir aile olma özelliğimizi yitirmemiştik..

Ben, evin büyük kardeşler kısmındanım.. Annem anlatır; 3-4 yaşında iken evi toplayıp düzenleme işleri bana aitmiş.. Misafir geleceğinde annem mutfağa girermiş, ben de oyuncakları sepete toplarmışım, sonra çamaşırları katlar, yastıkları, örtüleri, seccadeleri dolaplarına yerleştirir, terlikleri düzenler, halıyı gırgırlar ve iki küçük kardeşimin birini ayağıma, birini de yanıma yatırarak onlara masal anlatıp uyuturmuşum..

Misafir gittikten sonra annemin bana teşekkür ettiğini, “Sen benim en büyük yardımcımsın, sen olmasan hiçbir şeyi yetiştiremem” deyip bana sarıldığını hatırlıyorum da.. Ertesi gün aynı şeyleri hiç itiraz etmeden yeniden yapmamın en büyük nedeni buydu sanırım; annemin sevinmesi..

Evimize ilk defa gelen misafirler “Kaç çocuğunuz var?” sorusunun cevabını duyduklarında; “Evde hiç çocuk yok gibi” diyerek şaşkınlıklarını gizleyemezlerdi..

Kimi zaman raydan çıksa da evimizde genel bir düzen, tertip hakimdi.. Ayrıca her an patırtıların, bağrışmaların yükseldiği bir ev de değildi..

Ben Maria teyze ile çook sonraları tanıştım.. Annem, o zamanlar anneanne olmuştu.. Bir gün sordum anneme; “Anne, Maria Montessori’yi okudun mu hiç?” diye.. “Kiimm kimm?” diye sordu anlamayarak.. Tekrar ettim; “Yok kızım ne bileyim, Maria mıdır Metros mudur, öyle şeylere aklım ermez benim” dedi..

Şimdilerde sosyal medyada kimi anneler çocuklarının dahi becerilerini paylaşıyorlar ya; “Ayy çocuğum kendi kendine su içiyor. 24 aylık, kağıtları çöp kutusuna atıyor, kitapları rafa kaldırıyor” falan diye..

Biz kardeşlerimle gülüyoruz bunlara.. Biz o yaşlarda hem kendi suyumuzu içiyor, hem de kardeşimizin suyunu içiriyorduk, ayrıca kışın sular donup kesildiğinde mahalle çeşmesinden eve su da taşıyorduk..

“Eskiden öyleymiş” demeyin sevgili okurlar.. Biz seksen sonlarının doksan başlarının çocuklarıyız..

“Etkinlikçi Anne” adı altında başlamış olduğumuz bu yazı dizisinde Maria teyzeden ve onun gibi bize fikir verecek olan şahsiyetlerden elbette faydalanacağız..

Fakat bu yazı dizisinin asıl fikir anaları; İslam’ı hayat nizamı olarak seçmiş, bu toprakların yetiştirmiş olduğu, Osmanlı’nın kültür mirasını bizlere taşıyan ve bizleri bu din ve kültür ekseninde yetiştirmeye çabalayan annelerimiz olacaktır..

Maria teyzenin kaç çocuğu vardı veya hiç çocuğu var mıydı bilmiyorum.. Fakat şunu çok iyi biliyorum ki, insan çok iyi bir öğretmen/eğitimci olabilir, bir pedagog veya psikolog olabilir, anaokulları yönetebilir, okullar açabilir, projeler, sunumlar, konferanslar düzenleyebilir.. Ama aynı insan ANNELİĞİ beceremeyebilir!

Maalesef bugün etrafımızda çokça görürüz; evdeki iki çocuğundan bunalıp da bir an önce okuluna, hastanesine, iş merkezine dönen başarılı eğitimcileri..

Bu sebeple bir bayanın iş merkezindeki başarısı, bizim annelik gündemimize giremez.. Ama ‘ev merkezli’ her başarı mutlaka gündem edilmelidir..

Annelerimiz, onca çocuğu sevgiyle, sabırla, coşkuyla büyütmüşlerdi.. Anneliği, sadece çocuklarını doyurmak, iş-güçlerine koşturmak olarak değil, onların pırıl pırıl gönüllerini, tertemiz zihinlerini hep güzelliklerle doyurmak, doldurmak olarak görmüşlerdi.. Onun için birini uyuturken, sağında oturan diğerine masallar anlatmış, solundaki büyüğüne okuma-yazma öğretmiş, onlara hayatın içinden türlü türlü etkinlikler üretmiş, evlerini bir mescid, bir ilim yuvası haline getirmişlerdi..

Onlar sevaplarıyla, günahlarıyla, güzellikleriyle, eksiklikleriyle bizim annelerimiz..

Güzelliklerinde; “Acaba oldu mu?” diye kendilerini sürekli sorgulayan, eksikliklerinde ise gözyaşlarıyla tevbeye sığınan, o çok ağlayan, içli, merhametli, yapmacıklıktan uzak, yaptıklarını birilerine gösterme ve beğendirme gayretleri olmayan, gayet doğal ve samimi annelerimiz..

İşte bu yazı dizisinde bizim beslendiğimiz kaynak onlar olacaktır..

Duamız; Rabbimizin ayetinde buyurduğu gibidir:

“..Rabbim, küçüklüğümde anne-babam beni nasıl yetiştirmişlerse, sen de onlara öyle rahmet et.” (İsra 24)

Yazı Müslüman Anneler Sitesinden Alıntıdır.

13 Ağustos 2014 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın

NE YAPMALI? NASIL YAPMALI? KİMİNLE YAPMALI? (Küçük çocukları olan anneye..)

Yüz yüze görüştüğümüz veya mesaj yoluyla bize ulaşan pek çok kardeşimiz şöyle soruyor:

“Evdeyim, vaktim var, fakat ne yapacağımı bilmiyorum.. Kitap mı okusam, bir şey mi yapsam, nereden başlasam bilemiyorum.”

Bu yazımız inşallah bu kardeşlerimize bir cevap olsun:

Müslüman anne; öncelikle bir insan ve kuldur.. Yani insan olarak kendi nefsine karşı görevleri, kul olarak da Rabbine karşı sorumlulukları vardır.. Bunlardan sonra ise ailesine, eşine, çocuklarına ve çevresine olan sorumlulukları sırayla gelir..

a-Planlı Olmak:

Bir annenin günlük planı olmak zorundadır. Plan ve programlar, kişinin gününü daha verimli geçirmesine ve vaktini disiplinli bir şekilde idare etmesine yardımcı olur.

Tabii ki biz “plan, program” derken, saatli, çizelgeli bir programdan bahsetmiyoruz. Özellikle bakıma muhtaç küçük çocukları olan anneler için saatli, dakikalı programlar yapmak ne gerçekçi olur ne de uzun soluklu..

Sabah yatağından kalkan bir anne; “Akşama kadar çocuklarla uğraşıp duracağım yine” diyerek daha sabahtan enerjisini tüketmiş bir şekilde uyanıyorsa, o annenin ne kendisine ne de çocuklarına bir hayrı olabilir..

Günlük planları olmayan anneler, çocuklarını bir gün 8’de uyuturken diğer gün 11’de uyuturlar. Bir gün sabah 5’te uyanırken diğer gün 9’da uyanırlar.. Annenin düzensizliği çocuklara da yansır. Fakat anne, çocuklarının bir düzenlerinin olmadığını ve kendisinin de bundan dolayı böyle karmaşık yaşadığını sanır.

b-Erken uyanmak:

Vakit disiplininin en önemli şartı; yatma-kalkma saatlerinin düzene konulmasıdır.

Çocukların ilk bebeklik dönemlerinde (0-2 yaş) uyku vakitleri için biraz da toleranslı olsak da, artık çocukluğa adım attıkları 2 yaşından sonra uyuma/uyanma saatleri düzene girer/girmelidir.

Bu durumda anne, sabahın ilk ışıklarıyla çocukları uyandırır, öğlen çok uzun olmayan bir uykudan sonra, akşam yine erkenden yatırır. (Uykuya dayanıklı çocuklar öğlen uykusu uyumayabilir.)

“Uyuyor şimdi, istediği zaman kalksın.” deyip sabah çocuğu uyandırmamak, öğlen uykusunu ta ikindilere kadar devam ettirdiğinde; “Aman uyumuşken bırakalım” diye kaldırmamak, düzensizliğe neden olur. Beden ve ruh sağlığı için, manevi huzur için sabah erken kalkılmalı, öğlen uykusu ikindiye sarkıtılmamalı ve akşam erken yatılmalıdır.

Çocuklarda ortalama bir şekilde bu düzeni kuran annenin böylece vakti daha planlı geçirme imkanı doğar.

“Çocuklar, anne-babanın yatma vaktinden önce uyutulmaya çalışılmamalı. Herkes aynı anda yatmalı, bütün ışıklar kapanmalı.” fikrine acizane ben katılmıyorum.

Aksine küçük çocukların anne-babadan bir-iki saat önce uyuması gerekir ki, anne ertesi gün için kendisini yenileyebilsin. Eşiyle baş başa yarım saat de olsa sohbet edebilsin. Yatsı namazını sakin bir şekilde kılıp, duasını yapabilsin.

c-Manevi Dinamikler:

Anne, diğer bütün insanlardan daha fazla olarak manevi dinamiklere ihtiyaç duyar.

Çünkü eğer ruhunu besleyemezse, kalbini sükûnete erdiremezse, iç huzuru elde edemezse, duygularını emercesine kendisinden beslenen çocuklarını doyuramaz, onlara verimli olamaz.

1-Namaz:

Annenin, günün beş vaktinde Rabbiyle buluşmasını gerçekleştirdiği en önemli faaliyetidir namaz. Her ne kadar çocukların ağlamaları, eteğine yapışmaları ve daha pek çok dış etken olsa da, namaz bir annenin en büyük desteğidir, ruhunun besleyicisidir.

2-Kur’an:

Günde sadece bir sayfa bile olsa, bir ayet bile olsa, anne mutlaka kitabını eline almalı, göğsüne basmalıdır. Yanına gelen çocuklarının ellerine Kur’an’ı vermeli, onlara kitaplarını sevdirmeli, öptürmelidir. Anne, mutlaka mealiyle birlikte her gün kitabıyla buluşmalıdır. Bunu isterse sabah namazından sonra yapar, ister çocuklarını uyuttuğu vakitte, isterse onlarla birlikte.

3-Zikir/Tesbihat:

Anne, akşam çocuklarını uyuttuktan sonra 10 dakikada olsa tesbihini eline alıp seccadesine oturmalıdır. Kendisi için günlük olarak belirlemiş olduğu bir takım tesbihatları yaparak kalbini dinlendirmelir. Örneğin 100 defa “Estağfirullah”, 100 defa “La ilahe illallah”, 100 defa “La havle ve la kuvvete illa billah” gibi. Rasulullah (s.a.v)’ın günlük olarak yapmış olduğu, bize de tavsiye ettiği zikirlerden bir kısmını yapmalıdır.

Eğer seccadenin başına oturarak yapma imkanı/vakti bulamıyorsa, çocuğunu uyuttuğu (ayağında salladığı, emzirdiği) esnada yapmalıdır. Ardından da çocuklarına, ailesine, bütün Müslüman kardeşlerine edeceği dua ile tesbihatını bitirmelidir.

(Bu şekilde düzenli tesbihat yapmanın kalbe ve ahlaka faydaları saymakla bitirilemez. Uygulayan kardeşler, zamanla mutlaka üzerlerindeki tesiri ve farklılığı göreceklerdir inşallah..)

Uyumadan önce de Rasulullah (s.a.v)’ın kızı Fatıma (r.a)’ya tavsiye etmiş olduğu; 33 defa “Subhanallah”, 33 defa “Elhamdulillah”, 33 defa “AllahuEkber” tesbihatları mutlaka yapılmalıdır. Bu tesbihat, annenin hem beden yorgunluğuna hem de zihin ve kalp yorgunluğuna şifa olur.

4-Okuma:

Küçük çocukları olan annelerin okumaya pek fazla vakti olmaz. Çünkü annenin elinde kitap gören çocuklar, anneyi bir türlü kitabıyla baş başa bırakmazlar.

Fakat bu durum, annenin tamamen okumasına engel de değildir. Özellikle 0-1 yaş arasında (henüz ayaklanmamış) tek bir bebeği olan annelerin okumak için o kadar geniş zamanları olur ki..

Anne, dilerse birkaç farklı kitabı aynı anda okuyabilir. Örneğin; Bir küçük hadis kitabı, bir fikir kitabı, bir roman..

Kitapları, bebeğiyle ilgilendiği farklı odalarda, elinin kolayca ulaşabileceği yerlerde bulundurarak fırsatları kaçırmamış olur. Çocuğun oyalandığı 5 dakikada 3-5 hadis, uyuturken fikir kitabı, emzirirken roman okuma gibi.. Başta karışık gibi gelse de zamanla anne, farklı alanlarda ciddi bir okuma yaptığının farkına varacaktır.

Dinleme:

Birkaç tane küçük çocuğu olan annelerin okumaya elbette daha az vakitleri olur. Çünkü birini uyuturken diğeriyle ilgilenmek zorunda kalırlar. Veya tek çocuk da olsa 1 yaşından sonra uyku saatleri düşer, hareket ve koşturmaca çoğalır, böylece anne ilk vakitlerdeki zaman esnekliğini bulamaz.

Bu durumda annenin en iyi yardımcısı; dinlemek ve duyarak öğrenmektir.

Hatim; anne, hamileliğinden itibaren bebeğine hatim dinletmelidir. Günde 1-2 cüz olarak düzenli bir vakitte bu programa mutlaka sadık kalınmalıdır. (Örneğin; sabah kahvaltıdan sonra çocuklarla oyun oynarken gibi bir zamanlama yapılabilir.)

İçinde Kur’an okunan evin, o Kur’an’ı dinleyen annenin ve minicik zihinlerine nakşedilen çocukların bereketi Allah’ın izniyle bambaşka olur.

Sohbet/Ders: İslami sohbetlerin internet vb. araçlarla böylesine yaygın olmadığ
ı 25-30 yıl öncesinde, küçük çocukları sebebiyle evlerinden çıkamayan annelerimiz, birkaç Hoca Efendinin sohbet kasetlerini çevire çevire dinleyerek İslami hassasiyetlerini ayakta tutmaya çalışmışlardı..

Şimdi ise imkanların fazlalaşması ile pek çok farklı ve değerli şahsiyete ulaşmamız kolaylaştı.. Bir anne, nasihatlerinden faydalandığı bir veya birkaç Hoca Efendinin derslerini, sohbetlerini dinlemeyi mutlaka adet haline getirmelidir. Bu dinlemenin çocuklar için de faydası büyüktür. Küçük yaşlarından itibaren ayetler, hadisler, İslami kavramlar zihinlerinde ve gönüllerinde yer etmeye başlar.

Şu an; tefsir, hadis, fıkıh, akide, kelam, siyer, sahabe hayatı, tasavvuf, eğitim, psikoloji gibi pek çok alanda derslerine kolaylıkla ulaşabileceğimiz yetkin isimler var..

Anne, ilgi alanına veya öğrenmek istediği alana yönelik tercihlerini yapmalı ve aile programına uygun bir şekilde bunu düzenlemelidir.

Örneğin; Bir gün tefsir sohbeti dinler, diğer gün çocuk eğitimi dinler, üçüncü günü ise misafir, meşguliyet gibi sebeplerle boş bırakır.

Fakat hiç olmazsa haftada mutlaka bir veya iki gün bir sohbet dinlenmelidir.

(Günün pek çok saatinde bilgisayarın veya ses cihazının açık olması, sürekli hatim, sohbet, ezgi, marş vs. dinlenmesi hem annenin hem de çocukların sükûneti açısından doğru değildir. Dinleme faaliyetleri 2-3 saati geçmemelidir.)

Tefekkür:

Günlük hayatına böylesine küçük de olsa birkaç İslami faaliyeti sığdırabilen anneler, zamanla tefekkürlerinin, düşünce ufuklarının ve tasavvurlarının gelişmeye başladığının farkına varırlar.

Böylece sebepsiz can sıkıntılarından, kendilerini gereksiz ve boş hissetmekten, yetersizlikten, eften püften şeyleri dert haline getirmekten kurtulurlar.

Artık zihinlerinde Allah’a daha iyi bir kul olabilmenin yollarını düşünmekte, çocuklarına daha verimli bir anne olmanın çarelerini aramakta, güzel ahlakı, fazilet ve erdemi yüceltmenin imkanlarını bulmaktadırlar.

d-Duygusal Faaliyetler:

Bir hanım için eşinden daha doyurucu bir duygusal verici olamaz/olmamalıdır. Annenin, anneliğini besleyen, güzelleştiren şey; eşinin duygusal desteğidir.

Fakat yoğunluğu sebebiyle eşinin bu ihtiyacını düşünemeyen, karşılayamayan erkekler çok çok fazladır.

Burada da “Yapmıyorsun, etmiyorsun” eleştirilerini bir kenara bırakıp eşine ihtiyacı olduğunu hissettirecek, onun hayatındaki gerekliliğini, o olmazsa kendisindeki eksikliği, boşluğu fark ettirecek kişi (maalesef) yine kadındır.

Kadın, eşinden sürekli beklenti halinde olarak onu boğmamalı fakat onu büsbütün kendi haline bırakıp “Ben idare ederim” havalarına da girmemelidir.

İnsani dinginliğini ve manevi huzurunu elde edebilmek, annelik mücadelesini hakkıyla verebilmek için eşin duygusal desteği her fırsatta kazanılmaya çalışılmalıdır.

e-Sosyal Faaliyetler:

Küçük çocukları olsa da bir annenin (en geç) ayda bir görüşeceği birkaç yakınının, akraba veya arkadaşının olması önemlidir.

Özellikle aynı yaş dönemi çocukları olan, aynı hassasiyetleri taşıyan, aynı plan ve programları uygulamaya çalışan anneler, bir araya geldiklerinde birbirlerine güç verirler, destek olurlar, gayret ve azimlerini pekiştirirler.

Hepsi ortak bir programı uygulayıp birbirlerine aylık rapor verebilirler, oturmalarında öğrendiklerini paylaşabilirler.

Eğer buluşma imkanı olmuyorsa bu görüşmeleri telefon veya internet üzerinden yapabilir, birbirlerini ders anlamında teşvik ve takip edebilirler.

Onun dışında ilmi anlamda donanımlı bir anne, komşularından öğrenmeye istekli kimseleri evine davet edebilir, duruma göre onlara Kur’an dersi, hadis, tefsir dersi anlatabilir. Veya imkanı oluyorsa, haftalık düzenli dersler verebilir.

Ya da kendisi haftalık bir derse katılabilir.

Bütün bu çalışmalar, haftalık buluşmalar annenin hem kulluk hem de annelik verimini artırır.

Allah yar ve yardımcımız olsun..

                                                                                                                                                  Ummu Aişe

Yazı Müslüman Anneler sitesinden alıntıdır.

13 Ağustos 2014 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın

NE YAPMALI? NASIL YAPMALI? KİMİNLE YAPMALI? (Küçük çocukları olan anneye..)

Yüz yüze görüştüğümüz veya mesaj yoluyla bize ulaşan pek çok kardeşimiz şöyle soruyor:

“Evdeyim, vaktim var, fakat ne yapacağımı bilmiyorum.. Kitap mı okusam, bir şey mi yapsam, nereden başlasam bilemiyorum.”

Bu yazımız inşallah bu kardeşlerimize bir cevap olsun:

Müslüman anne; öncelikle bir insan ve kuldur.. Yani insan olarak kendi nefsine karşı görevleri, kul olarak da Rabbine karşı sorumlulukları vardır.. Bunlardan sonra ise ailesine, eşine, çocuklarına ve çevresine olan sorumlulukları sırayla gelir..

a-Planlı Olmak:

Bir annenin günlük planı olmak zorundadır. Plan ve programlar, kişinin gününü daha verimli geçirmesine ve vaktini disiplinli bir şekilde idare etmesine yardımcı olur.

Tabii ki biz “plan, program” derken, saatli, çizelgeli bir programdan bahsetmiyoruz. Özellikle bakıma muhtaç küçük çocukları olan anneler için saatli, dakikalı programlar yapmak ne gerçekçi olur ne de uzun soluklu..

Sabah yatağından kalkan bir anne; “Akşama kadar çocuklarla uğraşıp duracağım yine” diyerek daha sabahtan enerjisini tüketmiş bir şekilde uyanıyorsa, o annenin ne kendisine ne de çocuklarına bir hayrı olabilir..

Günlük planları olmayan anneler, çocuklarını bir gün 8’de uyuturken diğer gün 11’de uyuturlar. Bir gün sabah 5’te uyanırken diğer gün 9’da uyanırlar.. Annenin düzensizliği çocuklara da yansır. Fakat anne, çocuklarının bir düzenlerinin olmadığını ve kendisinin de bundan dolayı böyle karmaşık yaşadığını sanır.

b-Erken uyanmak:

Vakit disiplininin en önemli şartı; yatma-kalkma saatlerinin düzene konulmasıdır.

Çocukların ilk bebeklik dönemlerinde (0-2 yaş) uyku vakitleri için biraz da toleranslı olsak da, artık çocukluğa adım attıkları 2 yaşından sonra uyuma/uyanma saatleri düzene girer/girmelidir.

Bu durumda anne, sabahın ilk ışıklarıyla çocukları uyandırır, öğlen çok uzun olmayan bir uykudan sonra, akşam yine erkenden yatırır. (Uykuya dayanıklı çocuklar öğlen uykusu uyumayabilir.)

“Uyuyor şimdi, istediği zaman kalksın.” deyip sabah çocuğu uyandırmamak, öğlen uykusunu ta ikindilere kadar devam ettirdiğinde; “Aman uyumuşken bırakalım” diye kaldırmamak, düzensizliğe neden olur. Beden ve ruh sağlığı için, manevi huzur için sabah erken kalkılmalı, öğlen uykusu ikindiye sarkıtılmamalı ve akşam erken yatılmalıdır.

Çocuklarda ortalama bir şekilde bu düzeni kuran annenin böylece vakti daha planlı geçirme imkanı doğar.

“Çocuklar, anne-babanın yatma vaktinden önce uyutulmaya çalışılmamalı. Herkes aynı anda yatmalı, bütün ışıklar kapanmalı.” fikrine acizane ben katılmıyorum.

Aksine küçük çocukların anne-babadan bir-iki saat önce uyuması gerekir ki, anne ertesi gün için kendisini yenileyebilsin. Eşiyle baş başa yarım saat de olsa sohbet edebilsin. Yatsı namazını sakin bir şekilde kılıp, duasını yapabilsin.

c-Manevi Dinamikler:

Anne, diğer bütün insanlardan daha fazla olarak manevi dinamiklere ihtiyaç duyar.

Çünkü eğer ruhunu besleyemezse, kalbini sükûnete erdiremezse, iç huzuru elde edemezse, duygularını emercesine kendisinden beslenen çocuklarını doyuramaz, onlara verimli olamaz.

1-Namaz:

Annenin, günün beş vaktinde Rabbiyle buluşmasını gerçekleştirdiği en önemli faaliyetidir namaz. Her ne kadar çocukların ağlamaları, eteğine yapışmaları ve daha pek çok dış etken olsa da, namaz bir annenin en büyük desteğidir, ruhunun besleyicisidir.

2-Kur’an:

Günde sadece bir sayfa bile olsa, bir ayet bile olsa, anne mutlaka kitabını eline almalı, göğsüne basmalıdır. Yanına gelen çocuklarının ellerine Kur’an’ı vermeli, onlara kitaplarını sevdirmeli, öptürmelidir. Anne, mutlaka mealiyle birlikte her gün kitabıyla buluşmalıdır. Bunu isterse sabah namazından sonra yapar, ister çocuklarını uyuttuğu vakitte, isterse onlarla birlikte.

3-Zikir/Tesbihat:

Anne, akşam çocuklarını uyuttuktan sonra 10 dakikada olsa tesbihini eline alıp seccadesine oturmalıdır. Kendisi için günlük olarak belirlemiş olduğu bir takım tesbihatları yaparak kalbini dinlendirmelir. Örneğin 100 defa “Estağfirullah”, 100 defa “La ilahe illallah”, 100 defa “La havle ve la kuvvete illa billah” gibi. Rasulullah (s.a.v)’ın günlük olarak yapmış olduğu, bize de tavsiye ettiği zikirlerden bir kısmını yapmalıdır.

Eğer seccadenin başına oturarak yapma imkanı/vakti bulamıyorsa, çocuğunu uyuttuğu (ayağında salladığı, emzirdiği) esnada yapmalıdır. Ardından da çocuklarına, ailesine, bütün Müslüman kardeşlerine edeceği dua ile tesbihatını bitirmelidir.

(Bu şekilde düzenli tesbihat yapmanın kalbe ve ahlaka faydaları saymakla bitirilemez. Uygulayan kardeşler, zamanla mutlaka üzerlerindeki tesiri ve farklılığı göreceklerdir inşallah..)

Uyumadan önce de Rasulullah (s.a.v)’ın kızı Fatıma (r.a)’ya tavsiye etmiş olduğu; 33 defa “Subhanallah”, 33 defa “Elhamdulillah”, 33 defa “AllahuEkber” tesbihatları mutlaka yapılmalıdır. Bu tesbihat, annenin hem beden yorgunluğuna hem de zihin ve kalp yorgunluğuna şifa olur.

4-Okuma:

Küçük çocukları olan annelerin okumaya pek fazla vakti olmaz. Çünkü annenin elinde kitap gören çocuklar, anneyi bir türlü kitabıyla baş başa bırakmazlar.

Fakat bu durum, annenin tamamen okumasına engel de değildir. Özellikle 0-1 yaş arasında (henüz ayaklanmamış) tek bir bebeği olan annelerin okumak için o kadar geniş zamanları olur ki..

Anne, dilerse birkaç farklı kitabı aynı anda okuyabilir. Örneğin; Bir küçük hadis kitabı, bir fikir kitabı, bir roman..

Kitapları, bebeğiyle ilgilendiği farklı odalarda, elinin kolayca ulaşabileceği yerlerde bulundurarak fırsatları kaçırmamış olur. Çocuğun oyalandığı 5 dakikada 3-5 hadis, uyuturken fikir kitabı, emzirirken roman okuma gibi.. Başta karışık gibi gelse de zamanla anne, farklı alanlarda ciddi bir okuma yaptığının farkına varacaktır.

Dinleme:

Birkaç tane küçük çocuğu olan annelerin okumaya elbette daha az vakitleri olur. Çünkü birini uyuturken diğeriyle ilgilenmek zorunda kalırlar. Veya tek çocuk da olsa 1 yaşından sonra uyku saatleri düşer, hareket ve koşturmaca çoğalır, böylece anne ilk vakitlerdeki zaman esnekliğini bulamaz.

Bu durumda annenin en iyi yardımcısı; dinlemek ve duyarak öğrenmektir.

Hatim; anne, hamileliğinden itibaren bebeğine hatim dinletmelidir. Günde 1-2 cüz olarak düzenli bir vakitte bu programa mutlaka sadık kalınmalıdır. (Örneğin; sabah kahvaltıdan sonra çocuklarla oyun oynarken gibi bir zamanlama yapılabilir.)

İçinde Kur’an okunan evin, o Kur’an’ı dinleyen annenin ve minicik zihinlerine nakşedilen çocukların bereketi Allah’ın izniyle bambaşka olur.

Sohbet/Ders: İslami sohbetlerin internet vb. araçlarla böylesine yaygın olmadığı 25-30 yıl öncesinde, küçük çocukları sebebiyle evlerinden çıkamayan annelerimiz, birkaç Hoca Efendinin sohbet kasetlerini çevire çevire dinleyerek İslami hassasiyetlerini ayakta tutmaya çalışmışlardı..

Şimdi ise imkanların fazlalaşması ile pek çok farklı ve değerli şahsiyete ulaşmamız kolaylaştı.. Bir anne, nasihatlerinden faydalandığı bir veya birkaç Hoca Efendinin derslerini, sohbetlerini dinlemeyi mutlaka adet haline getirmelidir. Bu dinlemenin çocuklar için de faydası büyüktür. Küçük yaşlarından itibaren ayetler, hadisler, İslami kavramlar zihinlerinde ve gönüllerinde yer etmeye başlar.

Şu an; tefsir, hadis, fıkıh, akide, kelam, siyer, sahabe hayatı, tasavvuf, eğitim, psikoloji gibi pek çok alanda derslerine kolaylıkla ulaşabileceğimiz yetkin isimler var..

Anne, ilgi alanına veya öğrenmek istediği alana yönelik tercihlerini yapmalı ve aile programına uygun bir şekilde bunu düzenlemelidir.

Örneğin; Bir gün tefsir sohbeti dinler, diğer gün çocuk eğitimi dinler, üçüncü günü ise misafir, meşguliyet gibi sebeplerle boş bırakır.

Fakat hiç olmazsa haftada mutlaka bir veya iki gün bir sohbet dinlenmelidir.

(Günün pek çok saatinde bilgisayarın veya ses cihazının açık olması, sürekli hatim, sohbet, ezgi, marş vs. dinlenmesi hem annenin hem de çocukların sükûneti açısından doğru değildir. Dinleme faaliyetleri 2-3 saati geçmemelidir.)

Tefekkür:

Günlük hayatına böylesine küçük de olsa birkaç İslami faaliyeti sığdırabilen anneler, zamanla tefekkürlerinin, düşünce ufuklarının ve tasavvurlarının gelişmeye başladığının farkına varırlar.

Böylece sebepsiz can sıkıntılarından, kendilerini gereksiz ve boş hissetmekten, yetersizlikten, eften püften şeyleri dert haline getirmekten kurtulurlar.

Artık zihinlerinde Allah’a daha iyi bir kul olabilmenin yollarını düşünmekte, çocuklarına daha verimli bir anne olmanın çarelerini aramakta, güzel ahlakı, fazilet ve erdemi yüceltmenin imkanlarını bulmaktadırlar.

d-Duygusal Faaliyetler:

Bir hanım için eşinden daha doyurucu bir duygusal verici olamaz/olmamalıdır. Annenin, anneliğini besleyen, güzelleştiren şey; eşinin duygusal desteğidir.

Fakat yoğunluğu sebebiyle eşinin bu ihtiyacını düşünemeyen, karşılayamayan erkekler çok çok fazladır.

Burada da “Yapmıyorsun, etmiyorsun” eleştirilerini bir kenara bırakıp eşine ihtiyacı olduğunu hissettirecek, onun hayatındaki gerekliliğini, o olmazsa kendisindeki eksikliği, boşluğu fark ettirecek kişi (maalesef) yine kadındır.

Kadın, eşinden sürekli beklenti halinde olarak onu boğmamalı fakat onu büsbütün kendi haline bırakıp “Ben idare ederim” havalarına da girmemelidir.

İnsani dinginliğini ve manevi huzurunu elde edebilmek, annelik mücadelesini hakkıyla verebilmek için eşin duygusal desteği her fırsatta kazanılmaya çalışılmalıdır.

e-Sosyal Faaliyetler:

Küçük çocukları olsa da bir annenin (en geç) ayda bir görüşeceği birkaç yakınının, akraba veya arkadaşının olması önemlidir.

Özellikle aynı yaş dönemi çocukları olan, aynı hassasiyetleri taşıyan, aynı plan ve programları uygulamaya çalışan anneler, bir araya geldiklerinde birbirlerine güç verirler, destek olurlar, gayret ve azimlerini pekiştirirler.

Hepsi ortak bir programı uygulayıp birbirlerine aylık rapor verebilirler, oturmalarında öğrendiklerini paylaşabilirler.

Eğer buluşma imkanı olmuyorsa bu görüşmeleri telefon veya internet üzerinden yapabilir, birbirlerini ders anlamında teşvik ve takip edebilirler.

Onun dışında ilmi anlamda donanımlı bir anne, komşularından öğrenmeye istekli kimseleri evine davet edebilir, duruma göre onlara Kur’an dersi, hadis, tefsir dersi anlatabilir. Veya imkanı oluyorsa, haftalık düzenli dersler verebilir.

Ya da kendisi haftalık bir derse katılabilir.

Bütün bu çalışmalar, haftalık buluşmalar annenin hem kulluk hem de annelik verimini artırır.

Allah yar ve yardımcımız olsun..

                                                                                                                                                  Ummu Aişe

Yazı Müslüman Anneler sitesinden alıntıdır.

13 Ağustos 2014 | Categories: AİLE BİLİNCİ VE EĞİTİMİ | Yorum bırakın